Translate

Huwebes, Abril 11, 2013

Ang Repleksiyon ng Salamin ng Katotohanan


Magpahanggang ngayon ay nabubuhay parin ang salot sa mundo – ang sugalan at ang pagkalulong sa bisyo. Bagamat ito’y lumaganap pa noong mga nagdaang panahon, ay hindi magawang maiwaksi ng ilan sa atin ang magsugal at magbisyo. Para bang buhay na nila ito. Karamihan sa kanila ay araw-araw na nag-iinom ng alak, at kapagka malilibanan man lamang nila ito kahit isang araw ay hindi sila makakatulog. Kung kaya’t ginagawa ng gayon na para bang bitamina ang lak, na bubuhay sa kanilang resistensya.


Bakit ba hindi nila magawang kalimutan ang sugal at ang magbisyo? May mga mas mabisang paraan naman siguro diba? Oo, marami. Ang hirap lamang kasi ay may ilan sa kanila ay walang balak na iwasan at tigilan ito. Kahit na alam nilang nakasasama ito at may matinding maidudulot sa kanilang katawan at buhay. Katigasan kasi ng ulo ang kanilang pinaiiral. Hindi man lamang nila tinatansiya kung nasa lugar ba sila o wala.


Ang sugal at bisyo ay dapat iwasan. Isa din ang mga ito sa dahilan kung bakit hindi umuunlad at mas lalong naghihirap ang bansa. Lalo’t higit na sa kapanahunan ngayon. Ang pagsusugal ay dapat iwasan dahilan ng ilegal ito at nakasasama sa marami. Ito’y isang paraan ng pagsasayang ng pera. Ditto matutunghayan ang kasabhang “ Pera n asana, naging bato pa”. Tayo na nakatitindi ang nakararamdam ng pagkaawa at panghihinayang sa kanila. Hindi marapat na may sinuman ang may malolong sa ganitong uri ng kahibangan at bisyo.

Maging nung araw ng atin mahal at kabanal-banalang  Panginoong Diyos ay may sugalan na. hindi ito hinayaan ng Panginoon at pinagwawaksi niya ang lahat ng mga gamit sa pagsusugal. Nagwala siya upang ipakita sa tao na walang magandang maidudulot ang pagkalulong sa mga nakasasamang bisyo. Na ang sinuman nagpapagapos ng kamay sa gantong uri ng kahibangan ay nagsasayang lamang ng maraming mga bagay. Halimbawa na ditto ang pera, pahanon, pawis, at higit sa lahat ang buhay. Lumalarawan lamang ito na ang pagsusugal ay hindi kailanman nais n gating panginoon. Ang pagkalulong sa mga ito ay kapintasan at pagkakaroon ng walang galang sa Panginoon.


 Ang pagbibisyo ay binubuo ng binubuo ng pag-iinom, pagsusugal, pagsama at pagkalulong mula sa mga illegal na negosyo, pagdodroga, at iba pang mga hindi kanis-nais na mga bagay na nakasisira sa tao pati narin sa moralidad at pagkakakilanlan nito. Ngunit ang pas partikyular at halos sukdulang lumaganap sa bawat bayan ay ang pag-iinom at ang paninigarilyo.


Karamihan at kadalasang may bisyo ay ang mga bana. Bagamat may ilang mga kababaihan ang nagbibisyo, mas partikyular ang mga kalalakihan. Kay naman sa oras ng sweldo, ay halos wala na itong maibibigay sa asawa. Dito nagsisisi at nag-aawayan. Kung talagang iniwasan lamang ang mga ito sa simula pa lamang ay wala na sanang problema sa tahanan. Kung wala lang sana ang mga salot na’to ay mananatili pa rin sana ang kagandahan ng mundo. Ang pagbibisyo na rin kasi lalo’t higit sa paninigarilyo ang isa sa mga dahilan kung bakit patuloy na nabubutas an gating ozone layer. Ang usok nito ay masasabing kabilang sa mga greenhouse gases na puno’t dahilan ng climate change, ang biglaang pagbabago ng temperature at kalagayan ng mundo. Ang pagkasilang ng kaisipang modernisasyon ay ang ugat ng patuloy at unti-unting pagkamatay ng mundo. 

Life As A Job



Life is all about choices. With all the circumstances that accompany to whatever may we have chosen, that’s life. For we are the ones who select whatever endeavor that all of us will undertake. It is our job to do so. And along with that, we are coupled with the anxieties and excitement with the questions of what to expect and what will certainly happen. These are normal for we will be going to track the path of our journey. Whether for the sake of righteousness or evilness.
            Biblically, Job was a long time wealthy and happy servant of God. He is unique, blameless and upright. A man who bears God and shuns evil. He has the might, faith and servitude. Along his way, Satan comes before him. Satan abducted him, but he refused and resisted. God, Job’s rightful liege, knew from the very beginning that Satan would take progress and mess with him. He also knew that Job, no matter what, belongs to him either one way or another, and not to Satan. Still, Satan tempted Job to leave and defy God, but he wouldn’t. So, God handed over him to Satan, for God knew that whatever Satan would want Job make and do, still, Job does it for goodness.
            Indeed, God wants us to be the same. God wants us to be just like Job. No matter how evil clouds and shadows our way to goodness, we as always will be the miracle. We run our lives and have it our way with our own pursuit. God wants us to be constant and persistent to our decision. For we are what we choose to be. No matter how Satan tries to jinx and tempt us to abandon God, we still have our way towards the will of God.
            Anybody has their own decision. Decisions where doubts abound. But as long as God is our center, in the middle of the conflicts, still we ascend. To be with God is bliss. For you to make your own decision is somewhat making your job. 
                                    

Ang Liwanag sa Dilim




            Nagliliwanag ang gabi at nagkikislap ang mga mumunting diamanteng tila mga bulalakaw na maghahatid ng ulan ng mga pagbagsak sa sanglupaan. Sinabayan pa ng malamig na simoy at nakangangatal na ihip ng haring hangin. Ang buong kalawakan ay nababalutan ng dilim. At ang tao sa buwan ay tila nagmamasid sa ibaba, para bang may inaantay itong bagay na babalani at tatapos sa katahimikang dulot ng isang hindi tiyak na bagay. Ang lahat ay nababalutan ng katahimikan. Habang abala sa paghihintay, nagpausok ng himig ng awitin ang tao sa buwan na namayani sa sanglupaan, naghihintay…naghihintay.


            Hating-gabi noon ay hindi parin makatulog si Davis. Nakadilat ang mga mata sa kabila ng nakapatay at namamahingang lampara. Patuloy na isinasaisip ang kwentong noon ay binaggit ng kanyang lola sa kanya. Kwento ng mga kakaiba at mahiwagang bagay na noon ay pumasukdol sa bayan nilang Satira. Bagamat binata na siya ay hindi niya parin ni minsang inalis sa kanyang isipan ang posibilidad na ang kwento ay naghahatid ng katotohanan, subalit nakatago, naghihintay lamang ng tamang panahon para muling masaksihan. Alam niyang ang mga bagay na yaon ay hibang at tanging baliw lamang ang maniniwala. Itinago niya ito sa kanyang puso at nanahimik ngunit patuloy na humahanap ng daan upang mabuksan ang katotohanan sa hiwaga ng kaharian ng Oks. Binuksan niya ang ilaw at inabot ang kamay sa itaas ng cabinet kung saan nakalagay ang aklat na nilalamanan ng mga kwentong pambata ng kanyang lola nung mga araw ng pagkabata nito . Nagsimula siyang magbasa.


            “ Noong panahon ng madilim na yugto, ang lahat ng tao ay takot. Lahat ay may miserableng buhay, walang mapayapang pamumuhay. Wala ni isa sa mga taong naninirahan sa bayan ng Satira ang minsang ngumiti. Sa bawat pagsapit ng gabi, may kung anong tinig ang bumubulong sa bawat tinga ng mga Satiran, nananakot,naninindak, at tumatawa ng parang demonyo. Sa mga may marupok at mahinang puso, himala na lamang ang makita pa silang nasa matinong pagkakakilanlan sa pagsapit ng liwanag, swerte na roon sa mga may matibay at purong paninindigan.  


            Sa lahat ng mga Satiran na nangangatal sa takot at nagkukunwaring matayog ang sarili, si Isopryl, ang dakilang batang babae ay nagkusang loob na hatdan ng kasiyahan ang miserableng bayan na kung saan siya ay tumatahan. Sinimulan niya ang hakbang sa pagtugtog ng isang awitin gamit ang isang guitara. Kalaunan ay sumakdal sa isip ng mga mamamayang Satiran na sa halip na magkulong sa kani-kanilang bahay sa pagsapit ng gabi, ba’t di nlang sila magsiga sa labas ng kanilang bahay at magtipon upang magsaya. Hindi nagtagal ay naging normal na sa mga Satiran ang ganuong paraan ng paglibang sa knilang sarili upang kaligtaan ang minsang delobyong sumaksak sa kanilang isipan.


            Isang gabi, habang nasa mahimbing na pagtulog si Isopryl, ay may diwata ng hangin ang tumawag sa kanya. Sa sobrang nais nitong makita at makausap ang diwata ay lumabas siya sa kanilang asotea. Sa pagkasulyap niya sa anyo ng diwata ay natigilan siya. Ito ay usok na anyong tao, at nababalutan ang katawan nito ng mga dahong nag-anyong tao na rin, malamig ang himig ng boses nito, nakakagalak at napakayuming pakinggan at pakiramdaman. Ang mukha nito’y parang kapiraso ng taal, nagniningning sa tuwing naliliwanagan ng sikat ng tao sa buwan. “Isopryl, kaibigan, sumama ka sa akin, lugod na ikagagalak ng mahal na Helenrith ang iyong presensya. Ikaw ay kanyang binabati sa makabayani mong hakbang sa paghugas ng isipan ng iyong mga tao. Ang kapangyarihan ng dilim ay isang bagay na hindi kaya ng sinumang Helenrithian na higpitan, maliban na lamang kung ang amang araw ang mananaig. Halika! Sundan mo ako, kaibigan.” “Saan ba tayo pupunta? Magagalit ang amang pagnalaman nitong lumalabas ako ng bahay sa gabi. Tiyak na muli ako noong ililipat sa silid malapit sa silid nito. At isa pa, ayokong mag-alala ang lahat sa aking pagkawala.” “wag kang mag-alala kaibigan, saglit lang tayong mawawala.” At dagliang naglaho ang diwata. Kalaunan ay may kung anong humigit kay Isopryl at inilipad ito paibaba ng kanilang asotea. Imbis na maglakad sa lupa ang batang babae ay naglakad ito sa hangin, mga isang talampakan din ang layo sa ibabaw ng lupa at kung anumang bagay ang sa kanyang paglakbay ay matatapakan dapat nito.


            Naglakbay ang babae patungo sa ipinagbabawal na kagubatan ng siya lamang mag-isa. Alam ni Isopryl na bawal ang lugar na kanyang tinatahak ngunit sa di malamang kadahilanan ay para bang kusang lumalakad ang kanyang paa tungo sa isang lugar na siya mismo ay hindi niya alam. Natatakot siya sapagkat may mga ungol ng lobo kahit saan. May nagliliwanag na mata ang para bang nagmamasid sa kanya. Ang mga paniki ay sumusunod sa kanya. Ang mga kahoy na patay na ay nagtilang buhay na hinahampas hampas ang bawat kamay ng bawat isa. Sa dulo ng gubat ay may isang talon. Nasiyahan si Isopryl sa kanyang nakita ngunit sumakdal sa kanyang isipan… paanong nagkaroon ng talon sa ipinagbabawal na gubat. Halos lahat ng mga punong kahoy ditto ay patay na at nagtila itong tirahan ng mga aswang. Sa pagtataka niya ay biglang nagliwanang ang talon, tila talon ng mga diamante na sa pagbagsak sa ilalim ay tila bumubuo ng isang salamin. Biglang nahati sa gitna ang talon at may lumabas na puting kabayo na may sungay sa bandang apog nito. Kakaiba ang sungay nito, ito’y ginto ang paa nito ay diamamte. Tinadyakan ng kabayo ang parang isang bagay at biglang nagkaroon ng liwanag sa nakasusuklam na dilim.


May bumubulong mula sa loob ng mahiwagang talon, nagwaring na siya’y papasukin at nais na pasalamatan. Hindi nagdalawang-isip ang dalaginding at siya’y tumuloy sa mahiwagang mundo ng Helen.


Nagulat siya sa kanyang mga nakita, mga kakaibang nilalang ang nagsipaglipana sa mundong kanyang pinasukan. Kakaiba ngunit magagandang nilalang. Nagsipaliparan, nagsipaglakaran, nagsipagtalunan, nagsipagkantahan ng mga musikang may giliw at himbing. Sa kanyang pagpapatuloy sa wakas ay pumaroon na siya sa bukana ng palasyong ng mahal na Helenrith, ang reyna, at diyosa ng mahiwagang mundo.isang marangal na tugtog ang nagbigay daan sa kanya habang tinatahak niya ang prestihiyosong altar ng kamahal-mahalang reyna. Lahat ng mga Helenrithian ay nagsipagluhod upang magbigay puri at magbigay galang sa kanya. Nagsipaghagis ng mahiwagang pitas ng bulaklak sa kanya. At ang mahal na reyna ay tumayo mula sa kanyang kinaroroonan.


Nabigla siya sa kanyang nakita, ang mahal na reyna ay singganda ng mga bituin sa kalangitan, kumukislap ang kanyang pagkatao. Ang kanyang buhok ay nagtilang kulay ng araw, nagsisiga at nagtilang maybuhay. Ang kulay ng kanyang balat ay singputi ng mga nagtitigasang yelo, ang kanyang labi ay sing pula ng dugo ng kabanalan. Ang kanyang mata ay waring liwanag na bahagi ng malawak na kalawakan. Ang kanyang ilong ay sing tangos ng mga bundok sa kanyang daigdig sapagkat siya, ang buhay at pag-asa ng kanyang mundo, siya ang kapitagang Helenrith, ang mahal na reynang Helen..


“Ang munti kong pag-asa at tagataguyod ng buhay, Isopry, ako’y nagpapasalamat sa iyong dakilang puso. Binigyan mo ng pag-asa ang iyong mga katoto. Sa oras ng kanilang pagdadalamhati at pagkatakot, binigyan mo ng liwanang ang kanilang madilim na paninindigan. Binuksan mo ang baul ng kanilang kasiyahan at pinalaganp ito sa buong bayan ng Satira. Ikaw ang dakilang Heleriz, ang koneksyon ng aming mundo at ng iyong mundo. Ikaw ay ako, at ako ay ikaw. “ ang waring ng reyna. “ Wala po akong ginawa mahal na reyna, binuhay ko lamang po ang apoy mula sa mga puso ng aking mga kababayan. Nais kong ibsan ang kanilang paghihirap at pagkatakot. Mithiin kong maging payak at matayog ang aking bayan. “ ang sagot ni Isopryl.


Ngumiti ang mahal na reyna at iwinagayway ang kanyang kamay. Nagliliwanag ang buong daigdig at kaharian ng Helenrith. May isang bagay ang lumulipad papalapit sa mahal na reyna. Ito’y isang suklay, diyamanteng suklay. Ang ngipin ng naturang sukay ay pirasong pilak mula sa puhok ng mga nimfas.


“Ito ang mahiwagang suklay ng Oks, anuman ang iyong naisin ay bibigyang katuparan nito. Kung naisin mong muling bumalik at bumisita sa aming daigdig ay gagantipalaan at ipagkakatoo nito. Ngunit aking sasabihin, ang mahiwagang suklay ay marapat lamang na gamitin sa katarungan at kadakilaan. Sapagkat kung ang mahiwang suklay ay pagkakahilingan ng kasamaan, an gaming daigdig ay matutunaw sa kadiliman bilang sukdulang parusa ng dakilang tao sa buwan. Ang dakilang ama naming mga Helenrithian. Gamitin mo ito ng alinmang marapat.”


Natigilan si Isopryl at yumango ng nakangiti.
“ Ngayon ay handa ka nang bumalik sa iyong mundo. Maraming salamat mahal kong Isopryl. Ang iyong kadakilaan nawa ay lumaganap sa tanang sanglibutan, ngayon at magpakailanman. Paalam! At makatulog ka nawa ng mahimbing.”


Nagtilang may pumipilit na pumikit ng kanyang mga mata, at ang lahat ng kanyang nakita at nagsimula nangb maglaho. Ang mga diwata, ang mga nimfas, ang mga taong kabayo, at iba pang mahiwagang nilalang sa kanyang paligid, huling naglaho ang mahal na reyna, ito’y ngumingiti at nagpapaalam.


Kinabukasan ay nagising na lamang sa pagkasindak at pagtataka si Isopryl. Sapagkat alam niyang lumabas siya at nagtungo sa isang mahiwagang daigdig nung gabi. Sa kanyang pagdungaw sa asotea ay nakita niya ang isang bagay na magpapatunay sa kanyang mahiwagang paglalakbay, ang banal na suklay na nakapatong sa hawakan ng Asotea, kumikislap at nagliliwanang.


Mula nung araw na iyon, ay namuhay ng mapayapa at Masaya si Isopryl, kailanman ay hindi ginamit at pinagsamantalahan ang kapangyarihan ng mahiwagang suklay, ito’y kanyang itinago upang sa sandaling naisin niyang bumalik sa kanyang mahiwagang panaginip, alinmang oras ay maaari.


Doon natapos ang kwento, ngumiti si Davis sapagkat ang kwentong kanyang nabasa ay katulad ng kwentong parating binigkas ng kanyang lola sa kanya. Sinara niya na ang aklat ngunit sa kanyang pagbalik nito sa iataas ng cabinet at may isang bagay ang sa kanyang pagkagulat ay nagpatigas ng buo niyang katawan. Ito’y isang suklay. Hindi lamang isang simpleng suklay. Ito’y diyamante at ang mga ngipin nito’y pirasong pilak, ito ay ang mahiwagang suklay. Walang ibang ekspresyon ang binigay ni Davis kundi ang halong pagkagulat, kasiyahan at pagtataka.

Biyernes, Pebrero 15, 2013

Isang Hindi Inaakalang Pangyayari




              Malakas ang naging pag-iyak ng kalangitan. Sinabayan pa ng masungit na pakikitungo ng maitim na kalawakan. Ang bawat kumikislap kislap na diyamante ay naglahong parang bula sa malapad at malawak na emperyo ng kalangitan. Bumuga pa ang haring hangin ng pagkalakas-lakas, na nagbuhat sa bawat punong nagtatayugan na matumba at mabuwal.



              Si Julio at si Riza ay ikaapat na taon na ng hayskul. Sila’y nanggaling sa kanilang paaralan upang tapusin ang kanilang proyekto na ipapasa naman kinabukasan bilang requirement upang makapagtapos sa katapusan ng buwan. Ang dalawa ay magkasing edad lamang, labing tatlong taong gulang. Si Julio ay ulila na at mag-isa na lamang sa buhay. Ngunit sa kabila nito siya ay isang matalino at maparaang bata. Si Riza naman ay nakitira lamang sa kanyang tiya. Hinahayan siyang gawin ang alinmang nanaisin niya. Nang ang dalawa ay natapos na sa kanilang proyekto, nagsimula ng umambon sa labas, kaya dali-dali silang umuwi at nagsipagtakbo, ngunit, inabutan sila sa kanilang daan.

              Sa ilalim ng nakapopoot na unos, si Julio at si Riza ay nagsipagdagan ng parang may kung anong multo ang humahabol sa kanila. Nagsipagtakbuhan ng walang tiyak na paruruonan. Halos hindi na sila makakita sa tindi ng patak ng ulan na sa kanilang mata’y nagtilang mga maliliit na insekto. Nais nilang makahanap ng masisilungan. Sa bandang gilid ng lawa, may nakita silang isang abandonadong bahay. Sira sira na ang asotea at basag na ang lahat ng salamin sa bintana at pintuan. Maalikabok, makalat at amoy lumang bahay.


               Mabilis na pumasok ang dalawa at dagliang nagtungo naman si Julio sa kusina upang tukuyin kung may tuyo pang panggatong ang natitira. Ngunit bigo siya nang malamang ang lahat ng yaon ay basa. Inabot pala ng ambon ang parte ng kusina ng bahay. Namulot na lamang silang dalwa ni Riza ng mga mumunting piraso ng kahoy, tinipon, at sinigaan. Mabuti na lamang at may baong posporo si Julio. Naramdaman nila ang lamig na pumasok sa kalooblooban ng bahay dulot ng haring hangin. Dali-daling tumayo si Julio at naghubad ng kanyang pantaloon at damit. Isinampay niya ang kanyang damit sa isang kawad malapit sa malakas at sumasayaw na apoy. Sa tumatayong piraso ng pinaghalong dugo, laman, at buto kitang kita ang kakisigan at tanyag na pagkalalaki nito. Pagkatapos, bumalik si Julio sa kanyang pwesto, yumuko at niyapos ng mahigpit ang kanyang sariling giniginaw na katawan.

                Nakita niya ang nangangatal na baba at giniginaw na katawan ni Riza, sinutsutan niya ito, “Pst! Pst!. “Ano?”, ang nanlalamig na waring ng dalaga. “Ba’t ayaw mong ihiwalay muna sandal sa katawan mo ang bas among damit, at patuyuin na muna sa init na hatis ng sinigaan nating apoy?”, sambit ng binata. “Ayoko”, ang ika ng dalaga, “ Eh papanu ‘yan? Baka magkasakit ka n’an kapag hindi mo huhubarin ang bas among damit?”. “Basta, ayoko”. Yumuko si Riza at mariing tumingin sa mapang-akit na pagsayaw ng apoy. Tumindig si Julio at naghanap ng kung anong uri ng pantabon nang sa ganun ay magamit ito ni Riza pantakip sa kung anong kuan ang kinahihiya niya ilantad.

                 Sa isang kwarto sa ilalim ng hagdan may nakita si Julio’ng kumot, amoy luma na at puno pa ng alikabok. Hinablot niya ito at tinungo si Riza. “O heto, baka makatulong”. Ngumiti ang dalaga at nagsimula ng buksan ang katotohanang namamalagi sa kanya sa lahat ng panahon at pagkakataon. Kitang kita mula sa mga anino ng dalaga ang katamtamang kumakabogkabog na mga lambak sa dibdib nito. At ang nagtilang Maria Clarang hugis ng masining na katawan maging ng yaon. Sinampay niya ang lahat ng kanyang mga damit sa parehong kawad malapit sa apoy. Sa pagkakataong ito, pareho silang hubad ni Julio.

                 Ang bulusok na patak ng ulan ay patuloy parin sa pagliligalig nito. Ang apoy na nagbibigay init sa dalawa ay tila tinamad na sa mahaba nitong pagsayaw hanggang sa tuluyan na itong mamahinga. Nagising si Julio at pinilit niya muling sinigaan, ngunit tila mas nanaig pa ang malakas na pagbulong ng hangin. Dahilan ng walang magawa, natulog na lamang muli si Julio.

                  Hating gabi na at patuloy ang pagtutunggali ng mga Diyos sa kalangitan. Nagising si Riza buhat ng isang mahinang nanggiginaw na tinig. Bumangon siya upang tukuyin kung saan nagmula ang yaon, yaon pala’y si Julio. Sukdulang gininaw ang binata dahilan ng wala ni anumang kumot itong itinapis. Ginising niya si Julio at tinanong, ngunit, hindi ito makasagot dahilan ng nangangatal na baba. Nais ni Riza na tumulong, ngunit tanong niya sa kanyang sarili kuns sa anong paraan.? Ang tanging paraan na maipaglilingkod niya ay ang yakapin at ipadama o ibahagi ang kanyang mainit na katawan. Nung una ay ayaw niya, ngunit wala siyang ibang maisip na paraan kundi ang yaon. Tumabi siya kay Julio at niyapos ang nangiginaw na katawan nito na buhat ng pinaghalong pangamba at pagtulong.

                  Makalipas ang ilang sandali ay naging normal na uli ang pakiramdam ni Julio. Nagising ito na yakap yakap ni Riza sa likod. Damang dama niya ang dalawang malambot na lambak na nakapisil sa pundasyon ng kanyang pakpak. Umikot ang binata at hinarap ang mayuming dilag. Nagising na lamang ang dalaga sa mainit na paghinga ni Julio. Nagulat at nangamba ang dalaga at kamuntikan ng tumayo ngunit pinigilan siya at hinatak ni Julio. Nanlaban siya ngunit napatahan siya ng idinamba ni Julio ang kanyang nang-iinit na katawan sa nanginginit na katawan ng dalaga. May kung anong bagay ang bumalani sa sarli ng bawat isa. Bawat pagkabog ng puso ay naging hudyat ng mapangtuksong bagay. Alam ng dalawa na sila’y masyadong bata pa para sa mga ganoong klase ng bagay. Ngunit sa kalooblooban nila ay hindi nila ito inintindi dahilan ng alam nila sa kanilang sarili na ano mang bagay ang kanilang gagawin ay kagustuhan din nila. Hinalikan ni Julio si Riza sa noo, pa baba sa tenga, sa leeg at hanggang sa dalwa nitong burol. Bumalik siya sa taas at hinalikan ang mata, ang ilong. Tumigil ang binata upang tukuyin ang naging reaksyon ng dalaga, at lubos niya namang ikinatuwa ang naging mga sagot. Nagbitaw siya ng isang matamis at makasalanang halik sa labi ni Riza at doon sila’y nagpakalasing at nagpakatangay sa malakas na agos ng pagnanasa. Ito ang unang pagkakataon ng dalawang mapasabak sa ganitong uri ng nakakaubos ng lakas. Tila hindi na kinakailangan ang init na hated ng apoy sa gabi. Bawat mainit na paghinga ng dalawa ay puno ng pangamba na hinaluan ng hindi maipaliwanang na igting ng damdamin. At pareho silang nagsipagturukan ng tiwala sa isa’t isa sa isang makasalanang paraan.

                  Makalipas ang ilang sandali ay nanlugmok at nanghina ang dalawa. At pinili na mamalagi ni Julio sa ikalawang palapag ng nag-uuntugan nilang mga katauhan.

                   Kinaumagahan, nagising na lamang si Julio na siya lamang mag-isa. Wala na sa kanyang tabi si Riza. Mabilis na nagbihis ang binata at dagliang umuwi sa kanilang bahay. Naligo siya, nagbihis, kumain, at nag-ayos, at pagkatapos ay nagtungo sa kanyang eskwelahan. Nagkita sila ni Riza sa kanilang silid-aralan at tila biglang nag-iba ang lahat. Mula nung umagang iyon, ay kailan ma’y hindi na namnsin muli si Riza sa kanya o di naman kaya’y makipag-usap nang sa ganon ay makahingi ng tawad. Ginawa niya n’ang lahat maibalik lamang ang dating pagtitiwala ni Riza sa kanya ngunit wala itong pinagkaiba sa dati.

                   Nakapaggraduate na silang dalwa ng hayskul at kalauna’y magiiba na ng landas. Nais ni Julio na makausap si Riza ngunit hindi ito pinahintulutan ng dalaga.

                   Isang araw sa unibersidad kung saan nag-aaral si Julio, laking gulat niyana may halong saya nang malaman sa isang malapit na kaibigan na si riza ay nagsilang ng sanggol. Babae raw, hindi nga lang alam ng mga kamag-anak ng dalaga ang pangalan ng ama ng sanggol dahilan ng ayaw magsalita ni Riza tungkol sa ganoong uri ng bagay. Dito natigilan si Julio, at sa kanyang isip, sinasabi niyang siya ang ama ng sanggol.

                  Hinanap niya ang kanyang mag-ina, ipinagtanong sa mga kamag-anak ni Riza. Nagulat naman ang mga ito at nagtataka kung bakit ganoon na lamang ka desperado si Julio na makita si Riza at ang anak nito. Hindi na sila nagmakulit pa at sinabing, nakaalis na ang mga ito at nagtungo sa isang siyudad na hindi naman alam ng mga kamag-anak ni Riza kung saan. Ang tanging alam lamang nila ay ang buhaying mag-isa ang anak nito na malayo sa kanyang mga kamag-anak o iba pang kakilala. 

      Patuloy na nag-aral si Julio at nakapagtapos ngunit ang kanyang paghahanap ay hindi parin niya magawan ng paraang matupad. Handa na siyang panindigan ang kanyang mga gawi noon. Ang kanyang naging kasalanan ngunit ang kanyang naging tagumpay. Nakuha niyang lahat ang mga parangal, tropeo, medalya, mga certificates at iba pa, ngunit may isang bagay na noon pa man ay ninais niyang makamtam o kahit mahawakan man lang , pero kailanma’y hindi niya maaring maabot. Iyon ay ang kanyang inaasam na anak.

Martes, Pebrero 12, 2013

Ang Nakatagong Yaman Sa Maliit Na Pagkatao

           

            Ang paligid ay nagsasalisi sa tunog na humahagisgis sa bandang gilid ng daan. May kung anong hangin ang nagpupumiglas na makalabas sa makapal at malapad na kaharian ng mga punong-kahoy. Tila kumikislap na mga bituin sa umaga ang nagniningning na hatid ng mga butas mula sa mga nagyayakapang mga sanga. At doo'y naglalakad ng parang tanga si Igor.

             Sa bandang gitna, sa harapan ng isang naghaharing puno, may nasulyapan siyang lata ng softdrinks. Sa katangahan nga naman, ay tinadyak tadyakan niya ito ng paabante. Ginawa niya ito ng paulit ulit hanggang sa marating niya ang  bukana ng kalye kung saan siya ay nag-aaral. Dinampot niya ang lata at ipinasok sa kanyang bag. Nagmabilis na umakyat sa hagdan si Igor sapagkat ang kanyang unang klase ay nasa ikalawang palapag pa ng gusali.

              Si Igor ay labing-tatlong taong gulang. Katamtaman ang katawan at may mapanghikayat na mukha. Tila kagigisnan ng isang nakakagimbal na rebelasyon ang kanyang pagkakakilanlan sa kabila ng katangahan nitong katauhan. Siya ay ulila na sa magulang at nanunuluyan na lamang kasama ang kanyang lolo at lola. Sa bandang kaliwa ng mukha ng gubat, nakapundar ang bahay ba kanilang tinatahan. Medyo kamuntikan nang sumadsad sa dulong bahagi ng bangin, sa ibaba nito ay may isang mayaman at masaganang sapa. Paminsan minsan, sa bandang tanaghali, nanghuhuli ng maliliit na isdang hito si Igor gamit ang kanyang tsileko. Sa kulay puti nito, kalaunan ay maninilaw na ito at minsan pa nga'y magkukulay putik dahilan ng  isinasadsad at isinisiksik niya ito sa pagitan ng mga nanlulumot at maputik na bato. Ginagawa niya na lamang ito paminsan minsan dahilan ng nauumay na siya sa parating pagkasilay sa patuloy na umaagos na sapa. Ang kanyang mga nahuhuli ay pinapakawalan niya naman sa isang batis malapit sa puno ng niyog. Maya maya'y nakauwi na galing sa bayan ang kanyang lola mula pamamalengke. Sa puntong masilayan ang apong walang suot na damit at nakaligo sa putik ay dali daling bubuka ang bumubulang bibig sa tindi ng poot na nararamdaman. Tila ikamamatay ng matanda ang makita na ang kanyang apo na nagbibinata na na gumagawa ng mga bagay bagay na tanaging isip-bata lamang ang gumagawa. Dali-daling hahablutin ang apo at paliliguan ng isang timbang tubig. Bibihisan ng parang bata at hahainan ng makakain.

              Samantala, sa pagbungad ni Igor sa pwertahan ng kanyang silid, ay naroon na pala ang kanyang guro. Tinarayan siya nito at tinanong ng parehong tanong sa parehong pagkakataon sa parehong pagkakahuli ni Igor sa klase nito. Sagot niya naman ang parehong sagot sa parehong tanong sa parehong pagkakataon sa parehong pagkakahuli niya sa klase. Dito ay nainsulto ng bahagya at napoot ang kanyang guro. Pinarusahan si Igor sa pamamagitan ng pagpapatindig nito hanggang sa matapos ang oras ng klase. Sa kaliitan nga naman ng pagkatao, ay tila nagmamalaki pa ang mapanghamak na estudyante. Nagbuhat ito ng sukdulang pagkayamot at pagsabog ng bulkan ng pasensya ng kanyang guro. "Heto Igor, basahin mong lahat ito at ipaliwanag mo ng maayos at maglahad ka ng kahit na anong halimbawa!", ang waring ng nasususot na guro. " Eh maam, wala po bang mas maunti nito?. Nakakatamad po kasing basahin sa haba eh!", ang ika ng ngumingising Igor. "Lintek na batang ito. Niloloko mo ba ako? O talagang tamad ka lamang talaga? Basahin mo, madali, mauubos lamang ang oras ng klase sa mga walang kwenta mong palusot!", ang kumukulong sambit ng matandang guro.
  
                Nagsimula na sa pagbabasa si Igor. Bawat titik sa bawat salita ay iniintindi niya. At nang matapos na siya sa pagbabasa ay tinanong ito ng guro sa isang tanong  napakakomplikadong tanong para sa mga estudyante sa gulang niya. Sa walang pag-iimbot at matalinghagang paraan ay sinagot niya  ang guro ng, "Ang nais ipabatid ng tula ay, sa buhay di umano, may mga pagkakataong hindi mo pa nahahanap ang sarili mo, ang gustuhin mo. Upang mabatid mo ang mithiin ng iyong puso, kailangan mong lumabas sa kulungan  ng limitasyon mo, at subukang yumapak ng paa at subukan ang ibang larangan. Hindi ang larangang mas pumapaibabaw ka.". Ngumiti ang estudyante at inilapag ang libro sa malapit na mesa. Napalunok ang kanyang guro at natigilan ng bahagya. Napatitig ito sa dalawang masiyahing mata ni Igor na tila may nais siyang hanapin sa katauhan ng binata. Ninais niyang hukayin ang nasa kasuluksulukang bahagi ng alimpatakan ng estudyante. Nagising na lamang sa katutuhanan ang guro nang tumunong ang sinyales para sa ikalawang klase.


               Natapos ang araw ng payak at maluwalhating para kay Igor. Tila ang araw na namang lumipas ay para lamang dati, isang ordinaryo at mapayapang araw. Ngunit lingid sa kaalaman niya'y, binitin at sinindak niya ng bahagya ang kanyang guro. Sa ayos at pananalita ba naman ng binata, walang mag-aakalang sa kalooblooban biya ay may nakatagong kaalaman at karunungan nga namang maibubuga sa kabila ng maliit nitong pagkatao.


Lunes, Pebrero 11, 2013

Paalam, Mga Katoto Ko





Nang ako'y sanggol pa lamang sa eskwelahang ito,
Laking takot at pangamba ang nadarama ko,
Tila napag-iwanan at mag-isa lamang sa mundo,
Kaya pagiging matahimik ang ipinakita ko.

                                               Sa bawat at sandaling lumilipas,
                                               Ang aking pangamba ay hindi parin kumukupas,
                                               Ang panibagong daigdig tila isang malaking hampas,
                                               Sapagkat panibagong duyog ang sa akin ay kakatas.

Yaon ang araw na hindi ko pa kayo gaanong kilala,
Sapagkat bawat araw at klase parati tayong nagkikita,
Sino ba naman sa atin ang hindi magiging masaya,
Kung ang ating pasya ay ang maging magbarkada.

                                                Bawat biro sa atin ay nagsipaglabasan,
                                                Naging bukas sa isa't isa at gayo'y nagkatuwaan,
                                                Dito mas pumaigting pa ang ating samahan,
                                                Isang uri ng walang katumbas na pagmamahalan.

Birong hinaluan ng katotohanan at kasagwaan,
Sa ating katauhan ay hindi na dapat ipagkagiitan,
Mga estudyanteng enhinyerong yaon ang katotohanan,
Naglahad lamang sa ating tunay na pagkakakilanlan.

                                                Madalas sa barkada may pinagkakaisahan,
                                                Tuksuhan, barahan, pikunan,  at pagkakatuwaan,
                                                Ay normal na sa ating may huwad na alimpatakan,
                                                Yaon lamang naman ay biro at walang personalan.

Yun nga lang ako'y pansamantala lamang nanunuluyan,
Sa paaralang ito tila hindi ako napapabilang,
Pilitin ko man sa aking puso na dito na lamang tatahan,
Sapagkat ang  realidad ang sa akin ay nakasalang.

                                                  Ang iba sa inyo'y nagwaring na ako'y manatili,
                                                  Gustuhin ko man bagkus ay parating sawi,
                                                  Minimithi kong dito na lamang mamalagi,
                                                  Kasama sa inyo mga barkada kong natatangi.

Salamat kaibigan sa ligayang sa akin ay inihatid,
Kayo ay nasa puso ko, na itinuring kong mga kapatid,
Yaon ang katotohanang sa inyo ko lamang ipapabatid,
Kailanman ma'y hindi makakalimutan ang pagkakaibigang walang patid.





The Lover To His Love






The day I’ve glanced your loving face,
I thought I’ve seen a Goddess of grace,
You made my heart to beat at ease,
And with that I expect to gain a race.


You were so innocent when we have met,
Right at the corner so hard to get,
Asking myself the things I expect,
Some sort of thing I vouch to protect.


That day you’ve stayed along with a friend,
Chatting around as if there’s no end,
Interrogating myself if I could lend,
Some of your time so we could blend.


You knew me as your friend have told,
wouldn't resist for it’s unfold,
You’ve caused yourself to bare and hold,
The truth of me which is so bold.


We’ve shared our time like we’ve never been,
Relating to our sentiments so loud and keen,
I just don’t know if it’s because we’re teen,
But it’s the best part of me of age fifteen.


We knew each other better than ever,
Our world are complete as long as we’re together,
And I feel splendid as long as you’re there,
By that, I thought of having you forever.


I realize that we were two but now we’re one,
For which I thought all hindrance were gone,
And I know just a thing that needs to be done,
Holding you forever for you're the one.


You're the harmony to every word I say,
And as always I badly want you to stay, 
You're a kind of girl  which is destined to lay,
Right here at my shoulder, I supposed you may.


You're the voice I hear inside my mind,
But I can't seem to know where to find,
Or maybe just for a reason that I am too blind,
To discover the sentimental and passionate cord we bind.


You're the melody deep within me,
Listen to the beat of the song in my heart for thee,
For which I always wanted you to see,
You're the love of my life which means a lot to me.