Nang ako'y sanggol pa lamang sa eskwelahang ito,
Laking takot at pangamba ang nadarama ko,
Tila napag-iwanan at mag-isa lamang sa mundo,
Kaya pagiging matahimik ang ipinakita ko.
Sa bawat at sandaling lumilipas,
Ang aking pangamba ay hindi parin kumukupas,
Ang panibagong daigdig tila isang malaking hampas,
Sapagkat panibagong duyog ang sa akin ay kakatas.
Yaon ang araw na hindi ko pa kayo gaanong kilala,
Sapagkat bawat araw at klase parati tayong nagkikita,
Sino ba naman sa atin ang hindi magiging masaya,
Kung ang ating pasya ay ang maging magbarkada.
Bawat biro sa atin ay nagsipaglabasan,
Naging bukas sa isa't isa at gayo'y nagkatuwaan,
Dito mas pumaigting pa ang ating samahan,
Isang uri ng walang katumbas na pagmamahalan.
Birong hinaluan ng katotohanan at kasagwaan,
Sa ating katauhan ay hindi na dapat ipagkagiitan,
Mga estudyanteng enhinyerong yaon ang katotohanan,
Naglahad lamang sa ating tunay na pagkakakilanlan.
Madalas sa barkada may pinagkakaisahan,
Tuksuhan, barahan, pikunan, at pagkakatuwaan,
Ay normal na sa ating may huwad na alimpatakan,
Yaon lamang naman ay biro at walang personalan.
Yun nga lang ako'y pansamantala lamang nanunuluyan,
Sa paaralang ito tila hindi ako napapabilang,
Pilitin ko man sa aking puso na dito na lamang tatahan,
Sapagkat ang realidad ang sa akin ay nakasalang.
Ang iba sa inyo'y nagwaring na ako'y manatili,
Gustuhin ko man bagkus ay parating sawi,
Minimithi kong dito na lamang mamalagi,
Kasama sa inyo mga barkada kong natatangi.
Salamat kaibigan sa ligayang sa akin ay inihatid,
Kayo ay nasa puso ko, na itinuring kong mga kapatid,
Yaon ang katotohanang sa inyo ko lamang ipapabatid,
Kailanman ma'y hindi makakalimutan ang pagkakaibigang walang patid.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento